Tahrib-i Aşk

             Küçükken bir oyuncağım vardı benim. Bir uçak. Pilli falan kumandası var. Uçmasa da hareket ediyordu. Bir çocuğun sahip olduğu tek şeye karşı olan hisleri ne demek iyi bilirim. Çünkü onu çok sevdiğim bir zamanda kaybettim. Uzun bir zaman bulmakla uğraştım, bulamadım. PowerRangers isimli oyuncaklar vardı bir de. Bu 'uçak'tan sonra ondan alındı bana. Ona da kapıldım. Sonra 'Bu da kaybolursa naparım ben?' deyip onu balkondan aşağı attım. Aşağı inip aldım, yukarı çıkıp bir daha attım. Oyuncağımı kırdım. Ve anladım ki benden güçlüsü yok.. Bunu çok küçük yaşta anladım. Ve haklıymışım da.. Büyüdüğümde de bunu hep yapacağıma söz verdim. En sevdiğim şeyleri kendime yasaklayarak kendime kendimi kanıtladım bugüne kadar. Tek başıma büyüdüm, tek başıma öğrendim bir çok şeyi. Dostluğu, arkadaşlığı, kardeşliği, güçlü olmayı, konuşmayı, sabretmeyi, dinlemeyi, sevilmeyi, sevmeyi.. Sevmeyi benden iyi yapabilen biri varsa da pistimize bekleriz..


             İlk defa 15 yaşımda karşı cinsin benden farklı olduğunu çıplak gözle gördüm. O gün 'Bugünü hep tekrarlayacağım.' dedim, yaptım da. Hatta çok yaptım. Çok kızla birlikte oldum. Hepsini sevdim. Birinin göğüslerini, birinin dudaklarını, birinin kalçasını, birinin ... Ama hiç birinin 'Ne bakıyon bee?' deyişini sevmedim. Ya da 'Karşıyakalılar geliyor. Bağırayım mı Göztepe diye?' deyişini. Sevdim, cidden sevdim. Ama bu kolay olmadı. Birinin beli tutarken kendime verdiğim 1 hafta sınırı ayrı, O'nun belini tutarken Efe'yi düşünmek ayrı. Bunları yapmak kolay mı sandın? Emeklerken depara kalkmak kolay mı sandın? Kolay olsaydı inan yapardım. Zor.. Kendime diş geçiremedim bu konuda. En sevdiğim şeyleri ortadan ikiye böldüm ama sana yapamadım. Dayandım, zorladım, sıktım.. Pis kanım aktı sonunda. Çamurdan dibim gözükmüyor benim. Kefil olamam hayatına. Şekillendiremem geleceğini, planlayamam seninle. Okuyacağın okula karar veremem, giyeceğin kıyafete de. Çocuğunun adı ben istediğim için 'Efe' olamaz. Sen giderken ben 'hoşçakal' diyemem. Senin gitme gibi bir durumun olursa orda olamam ben. Şu ana kadar yanındaydım, elini tutuyordum, yol gösteriyordum, onu yeme, bunu içme diyordum ama bundan 5 sene sonra diyemem. Bundan 4 sene sonrasına kadar birlikte oluruz ama senin olduğum için kendimi mutlu hissedemem. Ben kendimi iyi tanırım, başkasını ateşe atamam. Yemeğindeki tuza karışamam. Onu sen yiyeceksin, sen atacaksın tuzunu. Ben ağzımı açamam. Kaçmam, korkumdan değil; sevincimden. Kurtuldun benim gibi bir orospu çocuğundan. Sahi, sen böyle hitap ediyorsun artık hakkımda değil mi? Bilirim daha öncelerden bana o dudaklardan hangi kelimelerin çıktığını. Kaçmam, korkumdan değil; üzüntümden. Mahvettim hayatını, mahvetmeye devam edecektim. Yeni farkına vardım seni sen yapmadığımı, affet. İlk gün anlasam, 2. gün de öpmezdim seni, başlamazdı bu ilişki. Daha şimdiden çocuğunun adını koyan adamın ileri görüşlülüğünden ne beklersin? Affet işte göremedim. 


              Sonra, çocukluğumda futbola başladım. Bi tane futbol topum oldu. İsteğimle kaybettiğimde duyduğum hazzın tekrarını istemedim. Bu sefer onun üstüne düşüp, kaybetmemeye karar verdim, bunu da yaptım. Sabırla her gün dokundum ona, ama gitmesi ya da gitmemesi için çaba sarf etmedim. Başta gitme diye çok çaba sarf ettim 'O'na. Bile bile yaptım yine o hatayı. Benim de dengem bozuldu, onun da. Ama O, dedikleri gibi siktir etsin. Şu an tek acı çeken taraf o, öyle de kalsın. Benim istediğim de bu çünkü. Ben mutluyum, merak etme sevdiğim..